ขี้เรื้อน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คี่-เรื้อน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kîi-rʉ́ʉan
	ราชบัณฑิตยสภา	khi-ruean
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰiː˥˩.rɯa̯n˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

ขี้เรื้อน

1. โรคผิวหนังของสุนัข เกิดจากไรสุนัขชอนไช ทำให้ผิวหนังพุพองและขนร่วง
2. โรคติดต่อเรื้อรัง ทำให้ผิวหนังเป็นผื่น สีขาวหรือแดง นูนหนา ไม่เจ็บไม่คัน แห้ง เหงื่อไม่ออก และขนร่วง อาจทำให้นิ้วมือนิ้วเท้างอหรือกุดได้

คำพ้องความ

• (2) เรื้อน, ขี้ทูด, กุฏฐัง

คำคุณศัพท์

ขี้เรื้อน

1. (ภาษาปาก, สแลง) ไม่มีคุณค่า

   คนขี้เรื้อนอย่างแกไม่เอาไหนจริง ๆ

   ของขี้เรื้อนอย่างนี้อย่าเก็บไว้เลย ทิ้งไปเถอะ

อ้างอิง

• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในโอกาสพระราชพิธีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา ๗ รอบ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๔. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556, หน้า 198.
• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 23.