คล้อย
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายภาษาอีสาน คล้อย หรือ ค้อย, ภาษาลาว ຄ້ອຍ (ค้อย), ภาษาคำเมือง ᨣᩖᩬ᩠᩶ᨿ (คลอ้ย), ภาษาเขิน ᨣᩭ᩶ (คอย้), ภาษาไทลื้อ ᦅᦾᧉ (ค้อ̂ย), ภาษาไทใหญ่ ၵွႆႉ (ก๎อ̂ย, “โค้ง”)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | คฺล้อย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | klɔ́ɔi |
| ราชบัณฑิตยสภา | khloi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰlɔːj˦˥/(สัมผัส) | |
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
คล้อย
คำกริยา[แก้ไข]
คล้อย (คำอาการนาม การคล้อย)
- บ่าย, ชาย
- เรียกอาการที่ดวงตะวันเลยเที่ยงไปแล้วว่า ตะวันคล้อย
- เรียกอาการที่ดวงจันทร์เลยเที่ยงคืนไปแล้วว่า เดือนคล้อย
- หย่อนลง, ลดต่ำ
- เรียกนมที่หย่อนลงเล็กน้อยว่า นมคล้อย