คาง

ดูเพิ่ม: ค่าง และ ค้าง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		คาง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kaang
	ราชบัณฑิตยสภา	khang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰaːŋ˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɢaːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨣᩤ᩠ᨦ (คาง), ภาษาลาว ຄາງ (คาง), ภาษาไทลื้อ ᦅᦱᧂ (คาง), ภาษาไทดำ ꪁꪱꪉ (ก̱าง), ภาษาไทใหญ่ ၵၢင်း (ก๊าง), ภาษาอาหม 𑜀𑜂𑜫 (กง์), ภาษาจ้วง hangz, ภาษาปู้อี haangz; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *ɦaːŋ, ภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *kaaŋʔ (“คาง; ขากรรไกร”), ภาษาเหมื่อง cáng

คำนาม

คาง

1. ส่วนของร่างกายที่สุดขากรรไตร อยู่ใต้ปาก, ราชาศัพท์ว่า พระหนุ

คำแปลภาษาอื่น

ส่วนของร่างกายที่สุดขากรรไตร อยู่ใต้ปาก

• ดัตช์: kin (nl) ญ. (กิน)
• ลาว: ຄາງ (lo) (คาง)
• สเปน: barbilla (es) ญ. (บาร์บียา), mentón (es) ช. (เมนโตน)
• อังกฤษ: chin (en) (ชิน)

รากศัพท์ 2

คำนาม

คาง

1. ชื่อไม้ต้นชนิด Albizia lebbeckoides Benth. ในวงศ์ Leguminosae ใบคล้ายใบกระถิน เนื้อไม้สีน้ำตาลแก่ แข็ง, พายัพเรียก กาง