นักเลง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
นัก + เลง, จากภาษาเขมร លេង (เลง, “เล่น, ทำเพื่อความสนุก”))
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | นัก-เลง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | nák-leeng |
| ราชบัณฑิตยสภา | nak-leng | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /nak̚˦˥.leːŋ˧/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
นักเลง
- ผู้ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น ๆ
- นักเลงหนังสือ
- นักเลงการพนัน
- ผู้เกะกะระราน, นักเลงโต ก็ว่า
- เป็นนักเลง
- นักเลงหัวไม้
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
นักเลง
- มีใจกว้าง กล้าได้กล้าเสีย
- ใจนักเลง