บุคคล

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาบาลี ปุคฺคล; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບຸກຄົນ (บุกค็น), ภาษาเขมร បុគ្គល (บุคฺคล); เทียบภาษาสันสกฤต पुद्गल (ปุทฺคล)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์บุก-คน[เสียงสมาส]
บุก-คะ-ละ-
[เสียงสมาส]
บุก-คน-ละ-
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbùk-konbùk-ká-lá-bùk-kon-lá-
ราชบัณฑิตยสภาbuk-khonbuk-kha-la-buk-khon-la-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/buk̚˨˩.kʰon˧/(สัมผัส)/buk̚˨˩.kʰa˦˥.la˦˥.//buk̚˨˩.kʰon˧.la˦˥./

คำนาม[แก้ไข]

บุคคล

  1. (ทางการ) คน (เฉพาะตัว)
  2. (กฎหมาย) คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา
  3. (กฎหมาย) กลุ่มบุคคลหรือองค์กรซึ่งกฎหมายบัญญัติให้เป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่บุคคลธรรมดา และให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า นิติบุคคล

การใช้[แก้ไข]

เมื่อ บุคคล- เติมหน้าคำ อ-/อา- จะเปลี่ยนรูปเป็น บุคล-