บุคคล
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี ปุคฺคล; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບຸກຄົນ (บุกค็น), ภาษาเขมร បុគ្គល (บุคฺคล); เทียบภาษาสันสกฤต पुद्गल (ปุทฺคล)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | บุก-คน | [เสียงสมาส] บุก-คะ-ละ- | [เสียงสมาส] บุก-คน-ละ- | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bùk-kon | bùk-ká-lá- | bùk-kon-lá- |
ราชบัณฑิตยสภา | buk-khon | buk-kha-la- | buk-khon-la- | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /buk̚˨˩.kʰon˧/(สัมผัส) | /buk̚˨˩.kʰa˦˥.la˦˥./ | /buk̚˨˩.kʰon˧.la˦˥./ |
คำนาม[แก้ไข]
บุคคล
- (ทางการ) คน (เฉพาะตัว)
- (กฎหมาย) คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา
- (กฎหมาย) กลุ่มบุคคลหรือองค์กรซึ่งกฎหมายบัญญัติให้เป็นบุคคลอีกประเภทหนึ่ง ที่ไม่ใช่บุคคลธรรมดา และให้มีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า นิติบุคคล
การใช้[แก้ไข]
เมื่อ บุคคล- เติมหน้าคำ อ-/อา- จะเปลี่ยนรูปเป็น บุคล-
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาบาลี
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาบาลี
- สัมผัส:ภาษาไทย/on
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 2 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 3 พยางค์
- อุปสรรคภาษาไทย
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่เป็นทางการ
- ภาษาไทย:กฎหมาย
- ภาษาไทย:บุคคล
- ภาษาไทย: