ฝูง

ดูเพิ่ม: ฝัง, ฝั่ง, และ ฝุง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *fuːŋᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨺᩪᨦ (ฝูง), ภาษาลาว ຝູງ (ฝูง), ภาษาไทลื้อ ᦚᦳᧂ (ฝุง), ภาษาไทใหญ่ ၽုင် (ผุง) หรือ ၾုင် (ฝุง), ภาษาอาหม 𑜇𑜤𑜂𑜫 (ผุง์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฝูง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fǔung
	ราชบัณฑิตยสภา	fung
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/fuːŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

ฝูง

1. พวก, หมู่, (ใช้แก่คน อมนุษย์ และสัตว์นอกจากช้าง)

   ฝูงคน

   ฝูงชน

   ฝูงเทวดา

   ฝูงยักษ์

   ฝูงสัตว์

   ฝูงวัว

   ฝูงควาย

   ฝูงมด

คำสืบทอด

• → เขมร: ផូង (ผูง), ហ្វូង (หฺวูง)
• → ชอง: ฟูง

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /fuːŋ˨˦/

คำนาม

ฝูง

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨺᩪᨦ (ฝูง)