ฝูง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *fuːŋᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨺᩪᨦ (ฝูง), ภาษาลาว ຝູງ (ฝูง), ภาษาไทลื้อ ᦚᦳᧂ (ฝุง), ภาษาไทใหญ่ ၽုင် (ผุง) หรือ ၾုင် (ฝุง), ภาษาอาหม 𑜇𑜤𑜂𑜫 (ผุง์)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ฝูง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | fǔung |
ราชบัณฑิตยสภา | fung | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /fuːŋ˩˩˦/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
ฝูง
- พวก, หมู่, (ใช้แก่คน อมนุษย์ และสัตว์นอกจากช้าง)
- ฝูงคน
- ฝูงชน
- ฝูงเทวดา
- ฝูงยักษ์
- ฝูงสัตว์
- ฝูงวัว
- ฝูงควาย
- ฝูงมด
คำสืบทอด[แก้ไข]
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /fuːŋ˨˦/
คำนาม[แก้ไข]
ฝูง
- อีกรูปหนึ่งของ ᨺᩪᨦ (ฝูง)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/uːŋ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ภาษาคำเมือง terms with redundant head parameter