พี่
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *biːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน พี่, ภาษาลาว ພີ່ (พี่), ภาษาคำเมือง ᨻᩦ᩵ (พี่), ภาษาไทลื้อ ᦗᦲᧈ (พี่), ภาษาไทดำ ꪝꪲ꪿ (ปิ่̱), ภาษาไทใหญ่ ပီႈ (ปี้), ภาษาอาหม 𑜆𑜣 (ปี), ภาษาจ้วง beix, ภาษาปู้อี bix, ภาษาจ้วงใต้ pih
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | พี่ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pîi |
| ราชบัณฑิตยสภา | phi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰiː˥˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ผี้ว์ | |
คำนาม[แก้ไข]
พี่
- ผู้ร่วมบิดาหรือมารดาเดียวกันและเกิดก่อน
- ผู้ที่มีศักดิ์เสมอพี่
- คำนำหน้าชื่อคนที่มีอายุคราวพี่หรือมีศักดิ์เสมอพี่
- พี่นั่น
- พี่นี่