พื้น
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 本 (MC pwonX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພື້ນ (พื้น), ภาษาคำเมือง ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น), ภาษาไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ภาษาไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), ภาษาพ่าเก ပိုꩫ် (ปึน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์), ภาษาจ้วง bonj (ป้อน)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | พื้น | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pʉ́ʉn |
ราชบัณฑิตยสภา | phuen | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰɯːn˦˥/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
พื้น
- ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น
- พื้นเรือน
- แถบ, แถว, ถิ่น
- คนพื้นนี้
- (คณิตศาสตร์) ฟังก์ชันปัดเศษลงเป็นจำนวนเต็มมากสุดที่น้อยกว่าหรือเท่ากับจำนวนนั้น, เขียนแทนด้วย
คำประสม[แก้ไข]
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /pɯːn˦˥/
คำนาม[แก้ไข]
พื้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)
คำลักษณนาม[แก้ไข]
พื้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
พื้น
- อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาจีนยุคกลาง
- สัมผัส:ภาษาไทย/ɯːn
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- ภาษาไทย:คณิตศาสตร์
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ภาษาคำเมือง terms with redundant head parameter
- คำลักษณนามภาษาคำเมือง
- คำลักษณนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำคุณศัพท์ภาษาคำเมือง
- คำคุณศัพท์ภาษาคำเมืองในอักษรไทย