พื้น

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: พน., พัน, พั๊น, พูน, พฺืน, พ่น, และ พ้น

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง (MC pwonX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພື້ນ (พื้น), ภาษาคำเมือง ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น), ภาษาไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ภาษาไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), ภาษาพ่าเก ပိုꩫ် (ปึน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์), ภาษาจ้วง bonj (ป้อน)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์พื้น
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpʉ́ʉn
ราชบัณฑิตยสภาphuen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰɯːn˦˥/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

พื้น

  1. ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น
    พื้นเรือน
  2. แถบ, แถว, ถิ่น
    คนพื้นนี้
  3. (คณิตศาสตร์) ฟังก์ชันปัดเศษลงเป็นจำนวนเต็มมากสุดที่น้อยกว่าหรือเท่ากับจำนวนนั้น, เขียนแทนด้วย

คำประสม[แก้ไข]

ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

พื้น

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)

คำลักษณนาม[แก้ไข]

พื้น

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

พื้น

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨻᩨ᩠᩶ᨶ (พื้น)