มะเขือ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
มะ + เขือ; เขือ มาจากภาษาจีนยุคกลาง 茄 (MC gja|kae)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาจ้วง lwg gw (ลืก/ลูกกือ), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mak kwe (หมากเขือ)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | มะ-เขือ | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | má-kʉ̌ʉa |
| ราชบัณฑิตยสภา | ma-khuea | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ma˦˥.kʰɯa̯˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
มะเขือ
อ้างอิง[แก้ไข]
- ↑ Pittayaporn, P. (2014). Layers of Chinese loanwords in proto-southwestern Tai as evidence for the dating of the spread of southwestern Tai. Manusya J Humanit, 20, 47-68.