สัญชาติ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี สญฺชาติ (“การเกิด; การเป็นขึ้น”)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | สัน-ชาด | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǎn-châat |
| ราชบัณฑิตยสภา | san-chat | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /san˩˩˦.t͡ɕʰaːt̚˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
สัญชาติ