สา

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: สำ

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์สา
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsǎa
ราชบัณฑิตยสภาsa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/saː˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาบาลี สาน (หมา); เทียบภาษาสันสกฤต श्वन् (ศฺวนฺ, หมา)

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. หมา

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

จากภาษาคำเมือง สา (ต้นกระสา), ภาษาจ้วง sa (ใน go sa (กอสา)), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง sa (ใน maex sa (ไม้สา))

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. ต้นกระสา
  2. ชื่อกระดาษที่ทำจากเปลือกต้นกระสา ใช้ทำร่มเป็นต้น เรียกว่า กระดาษสา

รากศัพท์ 3[แก้ไข]

จากภาษาอีสาน สา (งูหลายชนิด)

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. ชื่องูหลายชนิดในหลายวงศ์ เช่น สาเหลือง หมายถึง งูลายสอบ้าน (Xenochrophis piscator) สาขาว หมายถึง งูทับสมิงคลา (Bungarus candidus) สาคอแดง หมายถึง งูลายสาบคอแดง (Rhabdophis subminiatus)

รากศัพท์ 4[แก้ไข]

คำสันธาน[แก้ไข]

สา

  1. แม้ว่า, หาก
    สาอวรอรวนิดา โดยพี่มานี
    (หริภุญชัย)

รากศัพท์ 5[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. (ภาษาปาก) เหมาะ, สม [1]
    สาใจ
    สาแก่ใจ
    สาสม

รากศัพท์ 6[แก้ไข]

ตัดมาจาก สามี

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. (ภาษาปาก, สแลง, ขำขัน) ผัว


ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. ต้นกระสา

ภาษาบาลี[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

สา ญ.

  1. เมีย
การผันรูป[แก้ไข]

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. กรรตุการก เอกพจน์ของ สนฺ (หมา)
  2. กรรตุการก/สัมโพธนการก พหูพจน์ของ สนฺ (หมา)

รากศัพท์ 3[แก้ไข]

คำสรรพนาม[แก้ไข]

สา

  1. กรรตุการก เอกพจน์ของ ตา (เขา)

ภาษาปักษ์ใต้[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

สา (คำอาการนาม ก่านสา)

  1. รู้สึก
    สาว่า ใส่เคยลงไปในแกงแล้วนิ
    รู้สึกว่า ใส่กะปิลงไปในหม้อแกงแล้ว

คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]

สา (คำอาการนาม ขว่ามสา)

  1. เดียงสา
    เด็กมันญังบ่ฮู้สาทีนิ
    เด็กมันยังไม่รู้เดียงสา

ภาษาอีสาน[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

สา

  1. ชื่องูหลายชนิดในหลายวงศ์
  1. พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ.เปลื้อง ณ นคร