หน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰrwɤnᴬ (ทาง, ถนน); ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ฮ่น, ภาษาลาว ຫົນ (ห็น), ภาษาไทลื้อ ᦠᦳᧃ (หุน), ภาษาจ้วง roen

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์หน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงhǒn
ราชบัณฑิตยสภาhon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/hon˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

หน

  1. ทาง, ทิศ
    หนเหนือ
    หนใต้
  2. ครั้ง, คราว
  3. ที่, สถานที่, มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน หรือ หนแห่ง
    ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด [1]
    ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด

คำลักษณนาม[แก้ไข]

หน

  1. ครั้ง, คราว
    3 หน

อ้างอิง[แก้ไข]

  1. นิราศอิเหนา ประชุมนิราศสุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. 2465

ภาษาอีสาน[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

หน (คำอาการนาม การหน)

  1. ขยาดกลัว