หวาน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: หว่าน และ หว้าน

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์หฺวาน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงwǎan
ราชบัณฑิตยสภาwan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/waːn˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *C̥.waːlᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᩅᩣ᩠ᨶ (หวาน), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᩅᩣ᩠ᨶ (หวาน), ภาษาลาว ຫວານ (หวาน), ภาษาไทลื้อ ᦛᦱᧃ (หฺวาน), ภาษาไทใหญ่ ဝၢၼ် (วาน), ภาษาไทใต้คง ᥝᥣᥢᥴ (ว๋าน), ภาษาพ่าเก ဝꩫ် (วน์), ภาษาอาหม 𑜈𑜃𑜫 (บน์), ภาษาจ้วง van, ภาษาแสก หว่าน; เทียบภาษาสุ่ย faanl, ภาษาต้งใต้ kuanp

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

หวาน (คำอาการนาม ความหวาน)

  1. มีรสอย่างรสน้ำตาล
  2. เพราะ
    หวานหู
    เสียงหวาน
  3. ชุ่มชื่น, ที่รัก
    หวานใจ
  4. น่ารักชวนมอง
    หน้าหวาน
  5. อ่อนสดใส ในคำว่า สีหวาน
  6. (ภาษาปาก, ขำขัน) ที่ทำได้ง่าย, ที่ทำได้สะดวก
    เลขข้อนี้หวานมาก
คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

หวาน

  1. ชำรุดไม่กินเกลียวกัน ในคำว่า เกลียวหวาน
คำประสม[แก้ไข]

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

หวาน

  1. (ผัก~) ชื่อไม้พุ่มชนิด Sauropus androgynus (L.) Merr. ในวงศ์ Euphorbiaceae ยอดกินได้, ผักหวานบ้าน ก็เรียก
  2. (ผัก~) ชื่อไม้ต้นชนิด Melientha suavis Pierre ในวงศ์ Opiliaceae ยอดและดอกอ่อนกินได้, ผักหวานป่า ก็เรียก