กิน

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *kɯɲᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠᩥ᩠ᨶ (กิน), ภาษาลาว ກິນ (กิน), ภาษาไทลื้อ ᦂᦲᧃ (กีน), ภาษาไทดำ ꪀꪲꪙ (กิน), ภาษาไทใต้คง ᥐᥤᥢ (กีน), ภาษาไทใหญ่ ၵိၼ် (กิน), ภาษาอาหม 𑜀𑜢𑜃𑜫 (กิน์), ภาษาแสก กิ๋น

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กิน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gin
	ราชบัณฑิตยสภา	kin
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kin˧/

คำกริยา

กิน (คำอาการนาม การกิน)

1. เคี้ยว (แล้วคายทิ้ง)

   กินหมาก

2. เคี้ยวกลืน, ทำให้ล่วงลำคอลงไปสู่กระเพาะ

   กินข้าว

3. ดื่ม

   กินน้ำ

4. โดยปริยายหมายความว่า เปลือง

   กินเงิน

   กินเวลา

5. ทำให้หมดเปลือง

   รถกินน้ำมัน

   หลอดไฟชนิดนี้กินไฟมาก

6. รับเอา

   กินสินบน

7. หารายได้โดยไม่สุจริต

   กินจอบกินเสียม

8. (การพนัน) ชนะในการพนันบางอย่าง

คำประสม

กิน

กินกริบ กินกัน กินกันไม่ลง กินกำไร กินเกลียว กินเกลือกินกะปิ กินแกลบกินรำ กินขวา, กินซ้าย กินขาด กินข้าวต้มกระโจมกลาง กินข้าวลิง กินแขก กินข้าวกินปลา กินความ กินงาย กินเจ, กินแจ กินใจ กินช้อน, กินส้อม กินดอก, กินดอกเบี้ย กินดอง กินด่าง กินดาย กินดิบ

กินตะเกียบ กินตัว กินตามน้ำ กินตำแหน่ง กินโต๊ะ กินแถว กินทาง กินที่ กินที่ลับไขที่แจ้ง กินนอกกินใน กินนอน กินน้ำ กินน้ำตา กินน้ำตาต่างข้าว กินน้ำใต้ศอก กินน้ำพริกถ้วยเก่า กินน้ำพริกถ้วยเดียว กินน้ำไม่เผื่อแล้ง กินน้ำเห็นปลิง กินใน กินบนเรือนขี้บนหลังคา กินบวช กินบ้านกินเมือง

กินบ้านผ่านเมือง กินบุญ กินบุญเก่า กินเบ็ด กินแบ่ง กินปิ่นโต กินปูนร้อนท้อง กินเปล่า กินผัว, กินเมีย กินฝุ่น กินเพรา กินมือ กินเมือง กินไม่ลง กินรังแตน กินรุก กินรูป กินแรง กินลม กินลมกินแล้ง กินล้างกินผลาญ กินลึก กินเลี้ยง

กินเลือดกินเนื้อ กินเวลา กินเศษกินเลย กินสั่ง กินสำรับ กินสินบน กินสี่ถ้วย กินเส้น กินหน้า, กินหลัง, กินหาง กินหู้ กินเหนียว กินเหมือนหมู อยู่เหมือนหมา, กินอย่างหมู อยู่อย่างหมา กินเหล็กกินไหล กินแหนง กินอยู่ กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง กินอยู่พูวาย โกงกิน ทำกิน, ทำมาหากิน ศรศิลป์ไม่กินกัน หากิน อยู่กิน

คำพ้องความหมาย

• (เคี้ยวกลืน): ดูที่ อรรถาภิธาน:กิน

ภาษาคำเมือง

คำกริยา

กิน (คำอาการนาม การกิน)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩥ᩠ᨶ (กิน)