ชู้
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟuːꟲ² (“คนรัก; ผู้ล่วงประเวณี”); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨩᩪ᩶ (ชู้), เขิน ᨩᩪ᩶ (ชู้), ลาว ຊູ້ (ซู้), ไทลื้อ ᦋᦴᧉ (ชู้), ไทใหญ่ ၸူႉ (จู๎), ไทใต้คง ᥓᥧᥳ (จู๎), อาหม 𑜋𑜥 (ฉู)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ชู้ | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | chúu |
| ราชบัณฑิตยสภา | chu | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕʰuː˦˥/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ชู้ (คำลักษณนาม คน)
- ผู้ล่วงประเวณี
- การล่วงประเวณี
- ชายที่ร่วมประเวณีกับเมียผู้อื่น เรียกว่า เป็นชู้, หญิงที่มีสามีแล้วแต่ร่วมประเวณีกับชายอื่น เรียกว่า มีชู้
- (โบราณ, ร้อยกรอง) คู่รัก, คนรัก
ลูกคำ
[แก้ไข](ชู้):
ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /t͡ɕuː˦˥/
คำนาม
[แก้ไข]ชู้ (คำลักษณนาม ฅน)
- รูปแบบอื่นของ ᨩᩪ᩶ (ชู้)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/uː
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม คน
- ไทย entries with incorrect language header
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีนัยโบราณ
- ศัพท์ภาษาไทยที่ใช้ในบทร้อยกรอง
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- คำนามภาษาคำเมืองที่ใช้คำลักษณนาม ฅน
- คำเมือง entries with incorrect language header