ซื่อ

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *zɤːᴮ (“ตรง”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨪᩨ᩵ (ซื่), ภาษาเขิน ᨪᩨ᩵ (ซื่), ภาษาอีสาน ซื่อ หรือ ซือ, ภาษาลาว ຊື່ (ซื่), ภาษาไทลื้อ ᦌᦹᧈ (ซื่), ภาษาไทดำ ꪏꪳ꪿ (ซึ่), ภาษาไทใหญ่ သိုဝ်ႈ (สึ้ว), ภาษาไทใต้คง ᥔᥪ (สื), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜤𑜈𑜫 (สึว์), ภาษาจ้วง soh, ภาษาจ้วงแบบหนง swh

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ซื่อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sʉ̂ʉ
	ราชบัณฑิตยสภา	sue
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sɯː˥˩/(ส)

คำคุณศัพท์

ซื่อ (คำอาการนาม ความซื่อ)

1. ตรง

   คนซื่อ

2. ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม, ทื่อ ก็ว่า

   พูดซื่อ ๆ

3. ไม่คดโกง

   หน้าซื่อ

4. นิ่งเฉยอยู่ไม่กระดุกกระดิกเหมือนสิ่งไม่มีชีวิต, ทื่อ ก็ว่า

   แข็งซื่อ

คำแปลภาษาอื่น

ตรง

• ไทใหญ่: သိုဝ်ႈ (shn) (สึ้ว)

• ลาว: ຊື່ (lo) (ซื่)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɟɤːᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง 字 (MC d͡zɨ^H); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ชื่อ, ภาษาคำเมือง ᨩᩨ᩵ (ชื่), ภาษาลาว ຊື່ (ซื่), ภาษาไทลื้อ ᦋᦹᧈ (ชื่), ภาษาไทใหญ่ ၸိုဝ်ႈ (จึ้ว), ภาษาอาหม 𑜋𑜢𑜤𑜈𑜫 (จึว์) หรือ 𑜋𑜥 (จู)

คำนาม

ซื่อ

1. ชื่อ

รากศัพท์ 2

จากภาษาไทดั้งเดิม *zɤːᴮ (“ตรง”) ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ซื่อ, ภาษาคำเมือง ᨪᩨ᩵ (ซื่), ภาษาเขิน ᨪᩨ᩵ (ซื่), ภาษาลาว ຊື່ (ซื่), ภาษาไทลื้อ ᦌᦹᧈ (ซื่), ภาษาไทดำ ꪏꪳ꪿ (ซึ่), ภาษาไทใหญ่ သိုဝ်ႈ (สึ้ว), ภาษาไทใต้คง ᥔᥪ (สื), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜤𑜈𑜫 (สึว์), ภาษาจ้วง soh, ภาษาจ้วงแบบหนง swh

รูปแบบอื่น

• ซือ

คำคุณศัพท์

ซื่อ (อาการนาม ความซื่อ)

1. ซื่อ
2. ตรง