ซื่อ

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *zɤːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ซื่อ, ภาษาลาว ຊື່ (ซื่), ภาษาไทลื้อ ᦌᦹᧈ (ซื่), ภาษาไทใหญ่ သိုဝ်ႈ (สึ้ว), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜤𑜈𑜫 (สึว์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ซื่อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sʉ̂ʉ
	ราชบัณฑิตยสภา	sue
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sɯː˥˩/

คำคุณศัพท์

ซื่อ (คำอาการนาม ความซื่อ)

1. ตรง

   คนซื่อ

2. ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม, ทื่อ ก็ว่า

   พูดซื่อ ๆ

3. ไม่คดโกง

   หน้าซื่อ

4. นิ่งเฉยอยู่ไม่กระดุกกระดิกเหมือนสิ่งไม่มีชีวิต, ทื่อ ก็ว่า

   แข็งซื่อ

ภาษาอีสาน

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɟɤːᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง 字 (MC d͡zɨ^H); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ชื่อ, ภาษาคำเมือง ᨩᩨ᩵ (ชื่), ภาษาลาว ຊື່ (ซื่), ภาษาไทลื้อ ᦋᦹᧈ (ชื่), ภาษาไทใหญ่ ၸိုဝ်ႈ (จึ้ว), ภาษาอาหม 𑜋𑜢𑜤𑜈𑜫 (จึว์) หรือ 𑜋𑜥 (จู)

คำนาม

ซื่อ

1. ชื่อ

รากศัพท์ 2

จากภาษาไทดั้งเดิม *zɤːᴮ ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ซื่อ, ภาษาลาว ຊື່ (ซื่), ภาษาไทลื้อ ᦌᦹᧈ (ซื่), ภาษาไทใหญ่ သိုဝ်ႈ (สึ้ว), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜤𑜈𑜫 (สึว์)

คำคุณศัพท์

ซื่อ (อาการนาม ความซื่อ)

1. ซื่อ