ตรา
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาเขมรเก่า ត្រា (ตฺรา), តរា (ตรา), ត្រ (ตฺร); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ត្រា (ตฺรา), ภาษาลาว ກາ (กา)
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ตฺรา | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtraa |
| ราชบัณฑิตยสภา | tra | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /traː˧/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
ตรา
- เครื่องหมายทำเป็นรูปต่าง ๆ มีลวดลายประดับ สำหรับประทับเป็นสัญลักษณ์แทนบุคคลหรือองค์กรเป็นต้น หรือสำหรับเป็นเครื่องประดับในจำพวกราชอิสริยาภรณ์ หรือสำหรับเป็นเครื่องหมายการค้า
- ตราพระราชสีห์
- ตราพระคชสีห์
- ตราบัวแก้ว
- ตราช้างเผือก
- ผ้าตรานกอินทรี
คำกริยา[แก้ไข]
ตรา (คำอาการนาม การตรา)