ตื่น
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *k.tɯːnᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ตื่น, ภาษาลาว ຕື່ນ (ตื่น), ภาษาคำเมือง ᨲᩨ᩠᩵ᨶ (ตื่น), ภาษาเขิน ᨲᩨ᩠᩵ᨶ (ตื่น), ภาษาไทลื้อ ᦎᦹᧃᧈ (ตื่น), ภาษาไทดำ ꪔꪳ꪿ꪙ (ตึ่น), ภาษาไทขาว ꪔꪳꪙꫀ, ภาษาไทใหญ่ တိုၼ်ႇ (ตึ่น), ภาษาอาหม 𑜄𑜢𑜤𑜃𑜫 (ตึน์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง dwnq, ภาษาจ้วง dinq
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ตื่น | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtʉ̀ʉn |
| ราชบัณฑิตยสภา | tuen | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tɯːn˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา[แก้ไข]
ตื่น (คำอาการนาม การตื่น)
- ฟื้นจากหลับ
- ตื่นนอน
- ไม่หลับ
- ตื่นอยู่
- แสดงอาการผิดปรกติเพราะตกใจ ดีใจ หรือแปลกใจ เป็นต้น
- วัวตื่น
- ควายตื่น
- ตื่นเวที
- ตื่นยศ
- ตื่นไฟ
- รู้สิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริง ในคำว่า พระพุทธเจ้าเป็นผู้ตื่นแล้ว
- โดยปริยายหมายความว่า รู้เท่าทัน, รู้ตัวขึ้น