บัณฑิต

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต पण्डित (ปณฺฑิต) หรือภาษาบาลี ปณฺฑิต

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บัน-ดิด
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ban-dìt
	ราชบัณฑิตยสภา	ban-dit
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ban˧.dit̚˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		บัณฑิตย์

คำนาม

บัณฑิต

1. ผู้ทรงความรู้, ผู้มีปัญญา, นักปราชญ์
2. ผู้สำเร็จการศึกษาขั้นปริญญาซึ่งมี 3 ขั้น คือ ปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก เรียกว่า บัณฑิต มหาบัณฑิต ดุษฎีบัณฑิต
3. ผู้มีความสามารถเป็นพิเศษโดยกำเนิด

   คนนี้เป็นบัณฑิตในทางเล่นดนตรี