ประพฤติ

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต प्रवृत्ति (ปฺรวฺฤตฺติ); เทียบภาษาบาลี ปวุตฺติ

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปฺระ-พฺรึด
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bprà-prʉ́t
	ราชบัณฑิตยสภา	pra-phruet
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pra˨˩.pʰrɯt̚˦˥/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ประพฤทธิ์

คำนาม

ประพฤติ

1. ความเป็นไปอันเกี่ยวด้วยการกระทำหรือปฏิบัติตน
2. การทำตาม
3. เหตุต้นเค้า

คำกริยา

ประพฤติ (คำอาการนาม การประพฤติ หรือ ความประพฤติ)

1. ทำตาม, ปฏิบัติ

   ประพฤติธรรม

2. กระทำ, ดำเนินตน, ปฏิบัติตน

   ประพฤติดี

   ประพฤติชั่ว