ผง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຜົງ (ผ็ง), ภาษาไทใหญ่ ၽွင် (ผอ̂ง), ภาษาอาหม 𑜇𑜨𑜂𑜫 (ผอ̂ง์)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ผง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pǒng |
| ราชบัณฑิตยสภา | phong | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰoŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ผง
- สิ่งละเอียด
- ตำแป้งจนเป็นผง
- เศษสิ่งของเล็ก ๆ หรือละเอียดที่เหลือหรือร่วงจากวัสดุต่าง ๆ, มักเรียกว่า ขี้ผง หรือ เศษผง
ลูกคำ
[แก้ไข]คำคุณศัพท์
[แก้ไข]ผง
- ที่ละเอียด
- นมผง
- แป้งผง