ฝา

ดูเพิ่ม: ฝ่า และ ฝ้า

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *hwaːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ฝา, ลาว ຝາ (ฝา), คำเมือง ᨺᩣ (ฝา), เขิน ᨺᩣ (ฝา), ไทลื้อ ᦚᦱ (ฝา), ไทดำ ꪠꪱ (ฝา), ไทขาว ꪠꪱ, ไทใหญ่ ၽႃ (ผา), ไทใต้คง ᥜᥣᥴ (ฝ๋า), อาหม 𑜇𑜡 (ผา) หรือ 𑜇𑜨𑜡 (ผอ̂า), จ้วงแบบจั่วเจียง pa, จ้วง fa

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ฝา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fǎa
	ราชบัณฑิตยสภา	fa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/faː˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

ฝา

1. เครื่องปิดภาชนะต่าง ๆ หรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น

   ฝาโอ่ง

   ฝาหม้อ

   ฝาท่อ

2. ฝ้าหรือเยื่อที่จับอยู่ข้างบนของเหลวเช่นนํ้านมเป็นต้น
3. เครื่องกั้นด้านนอกหรือเครื่องกั้นแบ่งห้องของตัวเรือนโรงเป็นต้น

   ฝาบ้าน

   ฝาเรือน

   ฝาห้อง

4. ส่วนที่ปิดปากหอยหรือหุ้มตัวหอยซึ่งเปิดได้

คำลักษณนาม

ฝา

1. ใช้เป็นลักษณนาม

   ขนมถ้วยฝาหนึ่ง

   ขนมถ้วย ๒ ฝา

คำที่เกี่ยวข้อง

• ฝากระดาน
• ฝาชี
• ฝาแฝด
• ฝาละมี
• ฝาสายบัว
• ฝาสำหรวด
• ฝาเสี้ยว
• ฝาหอยโข่ง
• ฝาหุ้มกลอง
• ฝาไหล