ภ

ภ U+0E20, ภ THAI CHARACTER PHO SAMPHAO ← ฟ [U+0E1F] Thai ม → [U+0E21]

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

การออกเสียง

• (ชื่อเรียก) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: [pʰɔː˧.sä̃m˩˥.pʰäw˧]
• (ชื่อเรียก) คำอ่านภาษาไทย:พอ-สำ-เพา
• (พยัญชนะต้น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pʰ/
• (พยัญชนะสะกด) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /p̚/

อักษร

พยัญชนะตัวที่ 32 - ภ

ภ (ภ สำเภา)

1. พยัญชนะตัวที่ 32 เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น ปรารภ ลาภ

รากศัพท์ 2

ย่อมาจากภาษาบาลี ภูมิ (“ดิน”)

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: [pʰäʔ˥]
• คำอ่านภาษาไทย:พะ

การแบ่งพยางค์		พะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pá
	ราชบัณฑิตยสภา	pha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰaʔ˦˥/(ส)

คำนาม

ภ

1. ชื่อคณะฉันท์ มีครุ-ลหุ-ลหุ เรียกว่า ภ คณะ