รับ

ดูเพิ่ม: ร.บ., รบ, รบ., ริบ, ริ๊บ, และ รีบ

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *rapᴰ²ˢ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁᩢ᩠ᨷ (รับ), ภาษาเขิน ᩁᩢ᩠ᨷ (รับ), ภาษาลาว ຮັບ (ฮับ), ภาษาไทลื้อ ᦣᧇ (ฮับ), ภาษาไทดำ ꪭꪚꪾ (ฮับ), ภาษาไทใหญ่ ႁပ်ႉ (หั๎ป), ภาษาไทใต้คง ᥞᥙ (หัป), ภาษาอาหม 𑜍𑜆𑜫 (รป์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง raep

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		รับ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ráp
	ราชบัณฑิตยสภา	rap
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/rap̚˦˥/^{(สัมผัส)}

คำกริยา

รับ (คำอาการนาม การรับ)

ยื่น มือ ออก ถือ เอา สิ่งของ ที่ผู้อื่น ส่ง ให้
รับของ

รับเงิน
ถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งมาให้
รับจดหมาย

รับพัสดุภัณฑ์
ไป พบ ณ ที่ที่กำหนด เพื่อ อำนวย ความ สะดวก หรือ พาไปสู่ที่พัก, ต้อนรับ
ฉันไปรับเพื่อนที่ดอนเมือง

ประชาชนไปรับนายกรัฐมนตรีกลับจากต่างประเทศ
โดย ปริยาย ใช้แก่นามธรรม ก็ได้
รับศีล

รับพร
ให้คำ ตอบที่ไม่ปฏิเสธ
ตอบรับ

รับเชิญ
ยอม สารภาพ
รับผิด
ตกลง ตาม
รับทำ
คล้องจอง
กลอนรับสัมผัสกัน
เหมาะเจาะ, เหมาะสม
หมวกรับกับหน้า
ขานตอบ
กู่เรียกแล้วไม่มีคนรับ

โทรศัพท์ไม่มีผู้รับ
ต้าน
รับทัพ

รับศึก
ต่อ เสียง
ลูกคู่ร้องรับต้นบท

คำแปลภาษาอื่น

(1)

คำเมือง: ᩁᩢ᩠ᨷ (nod) (รับ)

ภาษาเขมรเหนือ

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาไทย รับ

การออกเสียง

สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /rap/

คำกริยา

รับ

รับ