ราง

ดูเพิ่ม: ร่าง, ร้าง, และ ร๊าง

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์		ราง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	raang
	ราชบัณฑิตยสภา	rang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/raːŋ˧/^{(สัมผัส)}

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *rwɯəŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຮາງ (ฮาง), ภาษาไทใหญ่ ႁၢင်း (ห๊าง), ภาษาอาหม 𑜍𑜂𑜫 (รง์), ภาษาจ้วง rangz

คำนาม[แก้ไข]

ราง (คำลักษณนาม ราง)

ร่อง ที่ขุด เป็น ทาง สำหรับ ให้น้ำ ไหล
สิ่งสำหรับรองน้ำฝนที่ชายคา เป็นต้น มัก ทำ ด้วย สังกะสี ยาวเป็นแนว ไป ตามชายคา
ไม้ที่ขุดหรือ ต่อให้เป็นร่องยาว ๆ หรือปล้องไม้ไผ่ผ่า ซีก มี ด้าน สกัด หัว ท้ายสำหรับใส่อาหาร หมูหรือย้อม ผ้าเป็นต้น
โดย ปริยาย เรียกสิ่งที่มีลักษณะ คล้ายคลึง เช่น นั้น
รางระนาด
เหล็กที่ใช้เป็นทางเดิน ของ ล้อเลื่อน
รางรถไฟ
ไม้เจาะเป็นร่องยาวสำหรับใส่เหรียญบาท เรียง กัน ได้ 80 เหรียญ หรือ 1 ชั่ง, ปัจจุบันเป็นแผ่นไม้เจาะเป็นร่องสำหรับใส่เหรียญบาทเรียงกันเป็นแถว ๆ แผ่นหนึ่งมี 10 แถว แถวหนึ่งใส่เหรียญบาทได้ 10 เหรียญ รวมเป็น 100 บาท

คำลักษณนาม[แก้ไข]

ราง

เรียก สิ่ง ที่มี ลักษณะ เป็นราง
ลูกคิดรางหนึ่ง

ระนาด 2 ราง

รางรถไฟ 3 ราง

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

ราง (คำอาการนาม การราง)

คั่ว ข้าวเม่า ให้กรอบ, เรียกข้าวเม่าที่เอา มาคั่วให้กรอบ ว่า ข้าวเม่าราง

รากศัพท์ 3[แก้ไข]

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

ราง

ไม่กระจ่าง, ไม่ชัดเจน

คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]

ราง

ไม่กระจ่าง, ไม่ชัดเจน

ดูเพิ่ม[แก้ไข]

ราง ๆ

ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /haːŋ/

คำนาม[แก้ไข]

ราง

รัง