สถิต

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: สถิติ

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาสันสกฤต स्थित (สฺถิต); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສະຖິດ (สะถิด)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์สะ-ถิด
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsà-tìt
ราชบัณฑิตยสภาsa-thit
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/sa˨˩.tʰit̚˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา[แก้ไข]

สถิต (คำอาการนาม การสถิต)

  1. (อกรรม) อยู่, ยืนอยู่, ตั้งอยู่ (ใช้เป็นคำยกย่องแก่สิ่งหรือบุคคลที่อยู่ในฐานะสูง)
    พระเจ้าสถิตบนสวรรค์
    พระมหากษัตริย์สถิตบนพระที่นั่ง
    สมเด็จพระสังฆราชสถิต ณ วัดบวรนิเวศวิหาร