ส้น
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *sɤnꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສົ້ນ (ส็้น), ภาษาไทใหญ่ သူၼ်ႈ (สู้น), ภาษาพ่าเก ꩬုꩫ် (สุน์), ภาษาอาหม *𑜏𑜤𑜃𑜫 (*สุน์)， ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง soenj/swnj， ภาษาจ้วง saenj
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | ซ่น | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sôn |
| ราชบัณฑิตยสภา | son | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /son˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
ส้น