หมิ่น
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | หฺมิ่น | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mìn |
| ราชบัณฑิตยสภา | min | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /min˨˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
หมิ่น (คำอาการนาม การหมิ่น)
- แสดงกิริยาท่าทาง พูดจา หรือเขียนเป็นลายลักษณ์อักษร เป็นเชิงดูถูกว่ามีฐานะต่ำต้อยหรือไม่ดีจริงไม่เก่งจริงเป็นต้น, ดูหมิ่น หรือ ดูหมิ่นถิ่นแคลน ก็ว่า
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน หมิ่น, ภาษาลาว ໝິ່ນ (หมิ่น), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง minq meuq (หมิ่นแหม่ว, “หมิ่น ๆ, จะตก, จะล้ม”)
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
หมิ่น (คำอาการนาม ความหมิ่น)
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
จากภาษาจีนกลาง 閩 (mǐn)
คำวิสามานยนาม[แก้ไข]
หมิ่น