หื้อ
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *haɰꟲ ซึ่ง /aɰ/ กลายเป็น /ɯ/, จากภาษาจีนยุคกลาง 許 (MC xjoX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ให้, ภาษาลาว ໃຫ້ (ให้), ภาษาไทลื้อ ᦠᦹᧉ (หื้), ภาษาไทดำ ꪻꪬ꫁ (ให้), ภาษาไทใหญ่ ႁႂ်ႈ (ให้), ภาษาไทใต้คง ᥞᥬᥲ (ให้) หรือ ᥞᥫᥲ (เห้อ̂), ภาษาอ่ายตน ꩭ်ၞ (ห์ฺว), ภาษาอาหม 𑜑𑜧 (หว์), ภาษาปู้อี haec, ภาษาจ้วง hawj
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /hɯː˦˦ʔ/
คำกริยา[แก้ไข]
หื้อ (คำอาการนาม ก๋ารหื้อ หรือ ก๋านหื้อ)
- อีกรูปหนึ่งของ ᩉᩨ᩶ (หื้)