เขี่ย
ดูเพิ่ม: เขย
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เขี่ย | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kìia |
| ราชบัณฑิตยสภา | khia | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰia̯˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]เขี่ย (คำอาการนาม การเขี่ย)
- ใช้ไม้หรือสิ่งอื่น ๆ ทำให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเคลื่อนที่ไป
- เขี่ยฟุตบอล
- เขี่ยสวะ
- ค่อย ๆ สะกิดออก
- เขี่ยผงที่ลูกตา
- เอาก้านพลูเขี่ยตา
- สะกิด
- เอานิ้วเขี่ยหลัง
- คุ้ยเขี่ยให้ไฟกลับลุกขึ้นอีก
- เขี่ยขี้ไต้
- เขี่ยขี้เถ้า
- เอานิ้วเคาะหรือดีดบุหรี่หรือเอาบุหรี่เคาะที่สิ่งอื่นเพื่อให้ขี้บุหรี่ร่วง เรียกว่า เขี่ยบุหรี่
- ขีดไปขีดมาหรือปัดไปปัดมาเพื่อให้กระจายออก
- เขี่ยดินเพื่อหาของที่ตกอยู่ในดิน
- ไก่เขี่ยดินหาอาหาร
- (ภาษาปาก) เขียนหรือวาดอย่างหวัด ๆ
- ช่วยเขี่ย ๆ ประวัติเรื่องนี้ให้หน่อยเถอะ
- ลายมือเป็นไก่เขี่ย
- (ภาษาปาก) ปัดไปให้พ้น
- ถูกเขี่ยออกไป
ภาษาอีสาน
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /kʰia˨˨/
- เทียบเสียงภาษาไทยโดยประมาณ: เคียต่ำ-ระดับ (ประมาณ)
คำกริยา
[แก้ไข]เขี่ย (คำอาการนาม การเขี่ย)
- (สกรรม) เขี่ย
อ้างอิง
[แก้ไข]- พิณทอง, ป. "เขี่ย" ภาษาอีสาน. อีสานร้อยแปด. https://esan108.com/dict/view/เขี่ย