เคี้ยว

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เคี้ยว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kíao
	ราชบัณฑิตยสภา	khiao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰia̯w˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɡiəwꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว), ภาษาเขิน ᨣ᩠ᨿᩴ᩶ (คยํ้), ภาษาลาว ຄ້ຽວ (ค้ย͢ว), ภาษาไทลื้อ ᦵᦅᧁᧉ (เค้ว), ภาษาไทดำ ꪵꪁ꫁ꪫ (แก้̱ว), ภาษาไทขาว ꪵꪁꪫꫂ (แก̱ว²), ภาษาไทใหญ่ ၵဵဝ်ႉ (เก๎ว), ภาษาอาหม 𑜀𑜢𑜈𑜫 (กิว์)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง keux，ภาษาจ้วง geux

คำกริยา

เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)

1. บดให้แหลกด้วยฟัน

   เคี้ยวหมากฝรั่ง

รากศัพท์ 2

คำคุณศัพท์

เคี้ยว (คำอาการนาม ความเคี้ยว)

1. คด, โดยมากใช้เข้าคู่กับคำ คด เป็น คดเคี้ยว

   น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม

   (โลกนิติ)

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kiaw˦˥/

คำกริยา

เคี้ยว (คำอาการนาม การเคี้ยว)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨣ᩠ᨿ᩶ᩅ (คย้ว)

   เคี้ยวเข้า

   เคี้ยวอาหาร