เที่ยว

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: เทียว

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาจ้วง deuh (แต่ว), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง teuh (แท่ว); สำหรับคำกริยา เทียบภาษาจ้วง liuh (ลิ่ว), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง lieuh (เลี่ยว)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์เที่ยว
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงtîao
ราชบัณฑิตยสภาthiao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/tʰia̯w˥˩/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

เที่ยว

  1. ใช้เรียกการไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้ครั้งหนึ่ง ๆ หรือไปกลับรอบหนึ่ง ๆ
    เที่ยวขึ้น, เที่ยวล่อง, เที่ยวไป, เที่ยวกลับ

คำลักษณนาม[แก้ไข]

เที่ยว

  1. ลักษณนามบอกอาการเช่นนั้น
    ไป ๒ เที่ยว
    มา ๓ เที่ยว

คำกริยา[แก้ไข]

เที่ยว (คำอาการนาม การเที่ยว)

  1. กิริยาที่ไปที่โน่นที่นี่เรื่อยไป มักใช้พูดประกอบกับกริยาอื่น
    เที่ยวหา, เที่ยวพูด, เที่ยวกิน, เที่ยวนอน
  2. ไปไหน ๆ เพื่อความเพลิดเพลินตามสบาย
    ไปเที่ยว, เดินเที่ยว, ท่องเที่ยว
  3. เตร็ดเตร่ไปเพื่อหาความสนุกเพลิดเพลินตามที่ต่าง ๆ
    เที่ยวงานกาชาด

คำเกี่ยวข้อง[แก้ไข]

ดูเพิ่ม[แก้ไข]