เผือก

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เผือก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pʉ̀ʉak
	ราชบัณฑิตยสภา	phueak
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɯa̯k̚˨˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰɯəkᴰ¹ᴸ (“เผือก (ไม้ล้มลุก)”), จากไทดั้งเดิม *prɯəkᴰ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨹᩮᩬᩥᨠ (เผอิก), ลาว ເຜືອກ (เผือก), ไทใหญ่ ၽိူၵ်ႇ (เผิ่ก), ไทใต้คง ᥚᥫᥐᥱ (เผ่อ̂ก), อาหม 𑜇𑜢𑜤𑜀𑜫 (ผึก์), จ้วง biek，จ้วงแบบจั่วเจียง pwek; เทียบสุ่ย qxgaags, ไหลดั้งเดิม *hraːk และ ออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *biRaq (ซึ่งเป็นรากของ ไปวัน viaq, มาเลเซีย birah)

คำนาม

เผือก

เผือก

1. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Colocasia esculenta (L.) Schott ในวงศ์ Araceae ต้นและใบคล้ายบอน หัวเมื่อทำให้สุกแล้วกินได้ (คำลักษณนาม: ต้น หรือ หัว)

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰɯəkᴰ¹ᴸ (“เผือก (ขาว)”), จากจีนยุคกลาง 白 (MC baek); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨹᩮᩬᩥᨠ (เผอิก), ᨹᩬᨠ (ผอก), ลาว ເຜືອກ (เผือก), ไทใหญ่ ၽိူၵ်ႇ (เผิ่ก), ไทใต้คง ᥚᥫᥐᥱ (เผ่อ̂ก), จ้วงแบบจั่วเจียง pwek (เผือก); เทียบเบดั้งเดิม *pʰiakᴰ²

คำคุณศัพท์

เผือก

1. ขาวอย่างผิดปรกติ

   ควายเผือก

   คำพ้องความ: ด่อน, ตระดาษ

รากศัพท์ 3

แผลงมาจาก เสือก

คำกริยา

เผือก (คำอาการนาม การเผือก)

1. (ภาษาปาก, สแลง, ขำขัน) เข้าไปจุ้นจ้านในเรื่องของคนอื่น