เผือก

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เผือก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pʉ̀ʉak
	ราชบัณฑิตยสภา	phueak
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɯa̯k̚˨˩/(ส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰɯəkᴰ, จากภาษาไทดั้งเดิม *prɯəkᴰ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຜືອກ (เผือก), ภาษาไทใหญ่ ၽိူၵ်ႇ (เผิ่ก), ภาษาไทใต้คง ᥚᥫᥐᥱ (เผ่อ̂ก), ภาษาอาหม 𑜇𑜢𑜤𑜀𑜫 (ผึก์), ภาษาจ้วง biek，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง pwek; เทียบภาษาสุ่ย qxgaags, ภาษาไหลดั้งเดิม *hraːk และ ภาษาออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *biRaq (ซึ่งเป็นรากของ ภาษาไปวัน viaq, ภาษามาเลย์ birah)

คำนาม

เผือก (คำลักษณนาม หัว)

1. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Colocasia esculenta (L.) Schott ในวงศ์ Araceae ต้นและใบคล้ายบอน หัวทำให้สุกแล้วกินได้

รากศัพท์ 2

จากภาษาจีนยุคกลาง 白 (MC bˠæk̚); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຜືອກ (เผือก), ภาษาไทใหญ่ ၽိူၵ်ႇ (เผิ่ก), ภาษาไทใต้คง ᥚᥫᥐᥱ (เผ่อ̂ก) ，ภาษาจ้วงใต้ peg

คำคุณศัพท์

เผือก

1. ขาวอย่างผิดปรกติ

   ควายเผือก

รากศัพท์ 3

แผลงมาจาก เสือก

คำกริยา

เผือก (คำอาการนาม การเผือก)

1. (ภาษาปาก) เข้าไปจุ้นจ้านในเรื่องของคนอื่น