เฝ่ย

ภาษาไทย

รากศัพท์

แผลงมาจาก เห่ย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		เฝิ็่ย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	fə̀i
	ราชบัณฑิตยสภา	foei
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/fɤj˨˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

เฝ่ย (คำอาการนาม ความเฝ่ย)

1. (ภาษาปาก, สแลง) เชย, ไม่ทันสมัย, ไม่มีรสนิยม