เม่น

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເໝັ້ນ (เหมั้น), ภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩮ᩶ᩁ (หเม้ร), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾᩮ᩶ᩁ (หเม้ร), ภาษาไทลื้อ ᦖᦲᧃᧉ (หฺมี้น), ภาษาไทใหญ่ မဵၼ်ႈ (เม้น), ภาษาอาหม 𑜉𑜢𑜐𑜫 (มิญ์)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		เม็่น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mên
	ราชบัณฑิตยสภา	men
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/men˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

เม่น (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Hystricidae มีฟันแทะขนาดใหญ่ ลำตัวมีขนแหลมแข็ง ขนครึ่งท้ายลำตัวยาวกว่าด้านหน้า ขาสั้น ขาหน้ามีเล็บแข็งแรงใช้ขุดดิน กินพืช ในประเทศไทยมี 3 ชนิด คือ เม่นใหญ่แผงคอยาว (Hystrix brachyuraLinn.) เม่นใหญ่แผงคอสั้น [H. hodgsoni (Gray)] และเม่นหางพวง [Atherurus macrourus (Linn.)]