เสี้ยน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์เซี่ยน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsîian
ราชบัณฑิตยสภาsian
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/sia̯n˥˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສ້ຽນ (ส้ย̂น), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧃᧉ (เส้น), ภาษาไทใหญ่ သဵၼ်ႈ (เส้น), ภาษาจ้วง sinx (ซิ้น), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง sinj (สิ้น)

คำนาม[แก้ไข]

เสี้ยน

  1. เนื้อไม้ที่แตกเป็นเส้นเล็กปลายแหลมอย่างหนาม
  2. เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น
    หน่อไม้แก่มีเนื้อเป็นเสี้ยน
  3. ข้าศึก
    สระทุกข์ราษฎร์รอนเสี้ยน
    (นิ. นรินทร์)
    เหือดเสี้ยนศึกสยาม สิ้นนาฯ
    (ตะเลงพ่าย)

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສ້ຽນ (ส้ย̂น)

คำนาม[แก้ไข]

เสี้ยน

  1. ชื่อไม้ต้นชนิด Diplospora singularis Korth. ในวงศ์ Rubiaceae ดอกสีขาว ออกเป็นช่อสั้นตามง่ามใบ ผลกลม

รากศัพท์ 3[แก้ไข]

เป็นไปได้ว่าแผลงมาจาก เงี่ยน

คำกริยา[แก้ไข]

เสี้ยน (คำอาการนาม การเสี้ยน or ความเสี้ยน)

  1. (ภาษาปาก, สแลง) ต้องการอย่างแรงกล้า (เดิมใช้กับยาเสพติด)
    หนุ่มก่อสร้างเสี้ยนยาป่วน โดนเพื่อนมีดแทงคอเจ็บ