แผ้ว

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: แผ่ว

ภาษาไทย[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
แพ็่ว
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpɛ̂o
ราชบัณฑิตยสภาphaeo
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰɛw˥˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน แผ้ว, ภาษาลาว ແຜ້ວ (แผ้ว), ภาษาคำเมือง ᨹ᩠ᨿ᩶ᩅ (ผย้ว), ภาษาเขิน ᨹ᩠ᨿᩴ᩶ (ผยํ้), ภาษาไทลื้อ ᦵᦕᧁᧉ (เผ้ว), ภาษาไทดำ ꪵꪠ꫁ꪫ (แฝ้ว), ภาษาไทขาว ꪵꪞꪫꫂ, ภาษาไทใหญ่ ၽဵဝ်ႈ (เผ้ว), ภาษาจ้วง beuj (แป้ว-ถาง), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง peuj (แผ้ว-ถาง ตัดให้เตียน)

คำกริยา[แก้ไข]

แผ้ว (คำอาการนาม การแผ้ว)

  1. (สกรรม) ทำให้เตียน, ทำให้หมดสิ้นไป, มักใช้ ประกอบกับคำอื่น เช่น แผ้วถาง

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

แผ้ว

  1. สะอาด, บริสุทธิ์, หมดจด, มักใช้คู่กับคำว่า ผ่อง เป็น ผ่องแผ้ว

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

แผ้ว

  1. เสือปลาขนาดใหญ่