ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ

ภาษาเขิน

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmaːjꟲ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ม่าย หรือ หม้าย, ภาษาอีสาน หม้าย, ภาษาลาว ໝ້າຍ (หม้าย), ภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย), ภาษาไทลื้อ ᦖᦻᧉ (หฺม้าย), ภาษาไทดำ ꪢ꫁ꪱꪥ (หฺม้าย), ภาษาไทขาว ꪢꪱꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ မၢႆႈ (ม้าย), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥭᥲ (ม้าย), ภาษาอาหม 𑜉𑜩 (มย์)

การออกเสียง

• (เชียงตุง) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /maːj˧˧ʔ/

คำนาม

ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย)

1. หญิงหรือชายที่คู่ครองเสียชีวิตแล้ว

คำประสม

• ᨻᩳ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (พอ่หม้าย)
• ᨾᩯ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (แม่หม้าย)

 

ดูเพิ่ม

• ᩁ᩶ᩣ᩠ᨦ (ร้าง)

 

อ้างอิง

• ᨩᩣ᩠ᨿᨪᩮᨩᩮ᩠ᨾ. (n.d.). ᩋᨽᩥᨵᩤᨶᩈᩢ᩠ᨷᩅᩰᩉᩣ᩠ᩁᨸᩖᩯᨽᩣᩈᩣᨡᩨ᩠ᨶ.

ภาษาคำเมือง

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmaːjꟲ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ม่าย หรือ หม้าย, ภาษาอีสาน หม้าย, ภาษาลาว ໝ້າຍ (หม้าย), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย), ภาษาไทลื้อ ᦖᦻᧉ (หฺม้าย), ภาษาไทดำ ꪢ꫁ꪱꪥ (หฺม้าย), ภาษาไทขาว ꪢꪱꪥꫂ, ภาษาไทใหญ่ မၢႆႈ (ม้าย), ภาษาไทใต้คง ᥛᥣᥭᥲ (ม้าย), ภาษาอาหม 𑜉𑜩 (มย์)

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /maːj˦˦ʔ/

คำนาม

ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (หม้าย)

1. คนที่เป็นม่ายเพราะคู่สมรสเสียชีวิตแล้ว

คำประสม

• ᨻᩬᩴ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (พอํ่หม้าย)
• ᨾᩯ᩵ᩉ᩠ᨾ᩶ᩣ᩠ᨿ (แม่หม้าย)

 

ดูเพิ่ม

• ᩁ᩶ᩣ᩠ᨦ (ร้าง)

 

อ้างอิง

• พจนานุกรมภาษาล้านนา = The Lanna dictionary (พิมพ์ครั้งที่ 2). (พ.ศ. 2550). เชียงใหม่: สถาบันภาษา ศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.