กว้าง

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาจีนยุคกลาง 廣 (MC kwangX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨠ᩠ᩅ᩶ᩣ᩠ᨦ (กว้าง), ภาษาลาว ກວ້າງ (กว้าง), ภาษาไทลื้อ ᦦᦱᧂᧉ (กฺว้าง), ภาษาไทใหญ่ ၵႂၢင်ႈ (กฺว้าง), ภาษาอาหม [Term?], ภาษาปู้อี gvaangs, ภาษาจ้วง gvangq; เทียบภาษาสุ่ย faangc, ภาษาต้งใต้ kuangt

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กฺว้าง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gwâang
	ราชบัณฑิตยสภา	kwang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kwaːŋ˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

กว้าง

1. ด้านสั้นที่คู่กับด้านยาว

คำคุณศัพท์

กว้าง (คำอาการนาม ความกว้าง)

1. ไม่แคบ, แผ่ออกไป

คำเกี่ยวข้อง

กว้างขวาง กว้างใหญ่

ภาษาคำเมือง

คำคุณศัพท์

กว้าง (คำอาการนาม กำกว้าง หรือ ความกว้าง)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠ᩠ᩅ᩶ᩣ᩠ᨦ (กว้าง)