พร่อง
ดูเพิ่ม: พร้อง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *broːŋᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພ່ອງ (พ่อง), ภาษาคำเมือง ᨻᩕᩬ᩵ᨦ (พรอ่ง) หรือ ᨽᩬ᩵ᨦ (ภอ่ง), ᨽᩬ᩵ᨦ (ภอ่ง), ภาษาไทลื้อ ᦘᦸᧂᧈ (ภ่อ̂ง), ภาษาไทใหญ่ ၽွင်ႈ (ผ้อ̂ง)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง pyongh， ภาษาจ้วง byongh
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | พฺร็่อง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | prɔ̂ng |
| ราชบัณฑิตยสภา | phrong | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰrɔŋ˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
พร่อง (คำอาการนาม ความพร่อง)
คำกริยา[แก้ไข]
พร่อง (คำอาการนาม การพร่อง)