หน
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰrwɤnᴬ (“ทาง, ถนน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ฮ่น, ภาษาลาว ຫົນ (ห็น), ภาษาไทลื้อ ᦠᦳᧃ (หุน), ภาษาจ้วง roen
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | หน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hǒn |
ราชบัณฑิตยสภา | hon | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /hon˩˩˦/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
หน
- ทาง, ทิศ
- หนเหนือ
- หนใต้
- ครั้ง, คราว
- ที่, สถานที่, มักใช้เข้าคู่กับคำ แห่ง เป็น แห่งหน หรือ หนแห่ง
- ถึงยามค่ำน้ำค้างลงพร่างพร้อย น้องจะลอยลมบนไปหนใด [1]
- ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอยู่แห่งหนตำบลใด
คำลักษณนาม[แก้ไข]
หน
อ้างอิง[แก้ไข]
- ↑ นิราศอิเหนา ประชุมนิราศสุนทรภู่ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ พ.ศ. 2465
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
หน (คำอาการนาม การหน)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/on
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- คำลักษณนามภาษาไทย
- คำหลักภาษาอีสาน
- คำกริยาภาษาอีสาน
- ภาษาอีสาน terms with redundant head parameter