ปุโรหิต

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาเขมร បុរោហិត (บุโรหิต) หรือ បរោហិត (บโรหิต), จากภาษาสันสกฤต पुरोहित (ปุโรหิต) หรือภาษาบาลี ปุโรหิต; เทียบภาษาลาว ປະໂລຫິດ (ปะโลหิด), ภาษาพม่า ပုရောဟိတ် (ปุเราหิต์), ภาษาไทใหญ่ ပရေႃးႁဵၵ်ႈ (ปร๊อ̂เห้ก)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปุ-โร-หิด
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpù-roo-hìt
	ราชบัณฑิตยสภา	pu-ro-hit
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pu˨˩.roː˧.hit̚˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

ปุโรหิต

1. พราหมณ์ประจำราชสำนัก มีหน้าที่ให้คำปรึกษาในทางขนบธรรมเนียมและจารีตประเพณี และทำพลีกรรมบูชาในลัทธิพิธีศักดิ์สิทธิ์

   กษัตริย์นครนี้ มีปุโรหิตและโหรอยู่รอบข้างคอยปกป้อง คอยทำพิธี และคอยทำหนักให้เป็นเบา