พุง
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *buŋ() ~ *buuŋʔ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ពុង (พุง), ภาษามอญ ဗုၚ် (พุง์), ภาษาเวียดนาม bụng, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง pungz
การออกเสียง[แก้ไข]
| การแบ่งพยางค์ | พุง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pung |
| ราชบัณฑิตยสภา | phung | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰuŋ˧/(สัมผัส) | |
คำนาม[แก้ไข]
พุง