ขันที
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ไม่ทราบแน่ชัด; เป็นไปได้ว่ามาจากภาษาสันสกฤต खण्ड (ขณฺฑ, “ตัด; ถาก; ผ่า; เฉือน”) + -ई (-อี, “ปัจจัยเพศหญิง; ผู้กระทำ”)[1]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ขัน-ที | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǎn-tii |
ราชบัณฑิตยสภา | khan-thi | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰan˩˩˦.tʰiː˧/(สัมผัส) |
คำนาม[แก้ไข]
ขันที (คำลักษณนาม คน)