ขุ่น
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 混 (MC hwonX)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂຸ່ນ (ขุ่น), ภาษาไทใหญ่ ၶုၼ်ႇ (ขุ่น); เทียบภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง goenj
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ขุ่น | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kùn |
ราชบัณฑิตยสภา | khun | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰun˨˩/(สัมผัส) |
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
ขุ่น (คำอาการนาม ความขุ่น)
ภาษาแสก[แก้ไข]
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
ขุ่น
- ขุ่น (มัว)
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ขน, ภาษาลาว ຂົນ (ข็น)
คำกริยา[แก้ไข]
ขุ่น
- ขน (ย้าย)
ภาษาปักษ์ใต้[แก้ไข]
คำสรรพนาม[แก้ไข]
ขุ่น
คำพ้องความ[แก้ไข]
อ้างอิง[แก้ไข]
- “ขุ่น” ใน Central Southern Thai Dictionary (Kaewkhao, Uthai และ Kiatboonyarit, Tawan: ประเทศไทย: US Peace Corps 1986), หน้าที่ 9
- ↑ Pittayaporn, P. (2014). Layers of Chinese loanwords in proto-southwestern Tai as evidence for the dating of the spread of southwestern Tai. Manusya J Humanit, 20, 47-68.