ติ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์ តិះ (ติะ), *តិស៑ (*ติสฺ), *តេះ (*เตะ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร តិះ (ติะ), ภาษาคำเมือง ᨲᩥ (ติ), ภาษาลาว ຕິ (ติ)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ติ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtì |
ราชบัณฑิตยสภา | ti | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tiʔ˨˩/(สัมผัส) |
คำกริยา[แก้ไข]
ติ (คำอาการนาม การติ)
ภาษาบาลี[แก้ไข]
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
เขียนด้วยอักษรอื่น
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
จากภาษาสันสกฤต त्रि (ตฺริ, “สาม”)
เลข[แก้ไข]
ติ
การผันรูป[แก้ไข]
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศชาย)
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศหญิง)
ตารางการผันรูปของ "ติ" (เพศกลาง)
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
คำอนุภาค[แก้ไข]
ติ
- (สนธิ) elided formของ อิติ
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์
- สัมผัส:ภาษาไทย/iʔ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาบาลีที่รับมาจากภาษาสันสกฤต
- คำหลักภาษาบาลี
- เลขภาษาบาลี
- คำอนุภาคภาษาบาลี