พาน
ดูเพิ่ม: พ่าน
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | พาน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | paan |
ราชบัณฑิตยสภา | phan | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰaːn˧/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาจีนเก่า 盤 (OC *baːn, “ถาด”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພານ (พาน), ภาษาไทดำ ꪝꪱꪙ (ป̱าน) หรือ ꪟꪱꪙ (พาน), ภาษาพม่า ဗန်း (พน์:, “ถาด”), ภาษาไทใหญ่ ပၢၼ်ႉ (ป๎าน, “ถาด”), และอาจรวมไปถึงภาษาเขมร ពាន (พาน) (Pou and Jenner, 1980-1981)
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
- (เลิกใช้) ภาน
คำนาม[แก้ไข]
พาน
- ภาชนะมีเชิงประเภทหนึ่ง มีหลายชนิด บางชนิดมีรูปทรงคล้ายจาน บางชนิดมีรูปทรงคล้ายขัน เชิงมีรูปร่างต่าง ๆ กัน ใช้สำหรับใส่สิ่งของมีดอกไม้ธูปเทียน เป็นต้น
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
พาน
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
พาน
รากศัพท์ 4[แก้ไข]
คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]
พาน
- ทำท่าว่า
- พานจะเป็นลม
- พานจะตาย
- พานจะโกรธ
- พี่ก็พานแก่ชราหูตามัว(สังข์ทอง)
รากศัพท์ 5[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
พาน (คำอาการนาม การพาน)
- พบปะ
- ไม่ได้พบพานเสียนาน
- ขวาง, กีดขวาง, ขึงขวาง
- เอาเชือกมาพานไว้ เมื่อคนมาปะทะก็จะล้มลง
- กั้นไว้
- พานคนข้างหลังไว้
- ระให้หมดไป
- เอาไม้กวาดพานหยากไย่
การใช้[แก้ไข]
ในความหมายว่า พบปะ มักใช้เข้าคู่กับคำ พบ เป็น พบพาน หรือ พานพบ
รากศัพท์ 6[แก้ไข]
คำวิสามานยนาม[แก้ไข]
พาน
- ชื่ออำเภอหนึ่งในจังหวัดเชียงราย