เพศ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาสันสกฤต वेष (เวษ, “การปรากฏ; การตกแต่ง; การประพฤติ”) หรือภาษาบาลี เวส (“idem”)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | เพด | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pêet |
ราชบัณฑิตยสภา | phet | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰeːt̚˥˩/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง |
คำนาม[แก้ไข]
เพศ
- (ชีววิทยา, สรีรวิทยา) รูปที่แสดงให้รู้ว่าหญิงหรือชาย
- (ไวยากรณ์) ประเภทของคำในตระกูลภาษาอินโด-ยูโรเปียน ซึ่งแบ่งเป็นเพศชาย เพศหญิง เพศกลาง (หรือไม่มีเพศ) และเพศรวม โดยแต่ละเพศมีเกณฑ์การผันรูปต่างกัน และใช้คำแวดล้อมเฉพาะเพศนั้น, อาจไม่ตรงกับเพศทางชีววิทยาก็ได้
- เครื่องแต่งกาย
- การประพฤติปฏิบัติตน
- สมณเพศ
- การประพฤติปฏิบัติตนอย่างสมณะ
คำประสม[แก้ไข]
- หญิงหรือชาย
- ประเภทคำ
- การประพฤติ
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาสันสกฤต
- ศัพท์ภาษาไทยที่ยืมมาจากภาษาบาลี
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาบาลี
- สัมผัส:ภาษาไทย/eːt̚
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- th:ชีววิทยา
- th:สรีรวิทยา
- th:ไวยากรณ์
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้