เอิก
ภาษาอีสาน[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔɤkᴰ, จากภาษาจีนเก่า 臆 (OC *qɯɡ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย อก, ภาษาคำเมือง ᩋᩫ᩠ᨠ (อ็ก), ภาษาลาว ອົກ (อ็ก) หรือ ເອິກ (เอิก), ภาษาไทใหญ่ ဢိုၵ်း (อึ๊ก), ภาษาอาหม 𑜒𑜤𑜀𑜫 (อุก์, “เต้านม”), ภาษาจ้วง aek
คำนาม[แก้ไข]
เอิก