ติณ
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาบาลี ติณ; เทียบภาษาสันสกฤต तृण (ตฺฤณ)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ติน | [เสียงสมาส] ติ-นะ- | [เสียงสมาส] ติน-นะ- | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtin | dtì-ná- | dtin-ná- |
| ราชบัณฑิตยสภา | tin | ti-na- | tin-na- | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /tin˧/(สัมผัส) | /ti˨˩.na˦˥./ | /tin˧.na˦˥./ | |
คำนาม
[แก้ไข]ติณ
ดูเพิ่ม
[แก้ไข]ภาษาบาลี
[แก้ไข]รูปแบบอื่น
[แก้ไข]เขียนด้วยอักษรอื่น
คำนาม
[แก้ไข]ติณ ก.
การผันรูป
[แก้ไข]ตารางการผันรูปของ "ติณ" (เพศกลาง)
| การก \ พจน์ | เอกพจน์ | พหูพจน์ |
|---|---|---|
| กรรตุการก (ปฐมา) | ติณํ | ติณานิ |
| กรรมการก (ทุติยา) | ติณํ | ติณานิ |
| กรณการก (ตติยา) | ติเณน | ติเณหิ หรือ ติเณภิ |
| สัมปทานการก (จตุตถี) | ติณสฺส หรือ ติณาย หรือ ติณตฺถํ | ติณานํ |
| อปาทานการก (ปัญจมี) | ติณสฺมา หรือ ติณมฺหา หรือ ติณา | ติเณหิ หรือ ติเณภิ |
| สัมพันธการก (ฉัฏฐี) | ติณสฺส | ติณานํ |
| อธิกรณการก (สัตตมี) | ติณสฺมิํ หรือ ติณมฺหิ หรือ ติเณ | ติเณสุ |
| สัมโพธนการก (อาลปนะ) | ติณ | ติณานิ |